Nog zo’n beroemdheid, maar totaal anders dan Rembrandt. Allereerst had Goya een techniek tot zijn beschikking die Rembrandt nog niet had: de aquatint. Hierbij bestuif je een etsplaat met harspoeder, waarna je de plaat verwarmd en de hardkorreltjes als piepkleine druppeltjes op de plaat vastsmelten. Na etsen met zuur krijg je een fijn raster omdat het metaal onder de druppeltjes niet wordt geëtst. Bij afdrukken krijg je mooie egale grijstinten.
Goya heeft een aantal series van etsen gemaakt die allemaal ronduit ongemakkelijk zijn. De bekendste is Los desastres de la guerra, De verschrikkingen van de oorlog, tussen 1810-1820 gemaakt. De 82 etsen laten naast wanhoopsdaden vrijwel alle mogelijke oorlogsmisdaden zien. Het moorden en roven heeft een sfeer van gore alledaagsheid, in de oorlog is nauwelijks iets heldhaftigs te vinden. Bijna tegenstrijdig hieraan is Goya’s techniek: prachtige, beetje krasserige lijnen, heel mooie composities met soms grote donkere vlakken en vaak opvallend leeg.
Nummer 7 van de Verschrikkingen van de oorlog, Que valor! (Wat een Moed!).
Minder bekend dan de Verschrikkingen van de oorlog is een serie van 22 etsen die Los disparates (De absurditeiten) heet. Wat Goya er mee bedoeld heeft is meestal onduidelijk. Maar de beelden zijn prachtig, raar, ongemakkelijk en ook indringend.
